คุณสมบัติของกาวระหว่าง ล้อรถไฟ และส่วนต่อประสานของรางจะจำกัดกำลังการลากของรางรถไฟและประสิทธิภาพในการเบรก ส่งผลต่อพฤติกรรมไดนามิกของหัวรถจักร/ขบวนรถ/ราง และอายุการใช้งานของวัสดุแบบล้อ-ราง ซึ่งเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับการปฏิบัติงานของรถไฟอย่างปลอดภัยภายใต้สภาวะความเร็วต่ำ ค่าสัมประสิทธิ์การยึดเกาะระหว่างล้อและราง โดยทั่วไปจะอยู่ระหว่าง 0.2 ถึง 0.4

ในสภาพการใช้งานจริงจะพบว่าค่าสัมประสิทธิ์การยึดติดของรถไฟความเร็วสูงลดลงอย่างรวดเร็วตัวอย่างเช่น ที่ความเร็ว 200 กม./ชม. ค่าสัมประสิทธิ์การติดกาวขั้นต่ำที่มีอยู่สำหรับ TGV ของฝรั่งเศสคือ 0.09 โดยมีค่าสัมประสิทธิ์การติดกาวในการทดสอบ 0.047

ปัจจัยต่างๆ เช่น การกลิ้งด้วยความเร็วสูง ความหยาบของพื้นผิวสัมผัส และการมีอยู่ของสื่อบุคคลที่สาม เช่น น้ำ ซึ่งสามารถลดการยึดเกาะระหว่างล้อและราง ในขณะที่กาวสามารถเพิ่มการยึดเกาะได้สมบัติเชิงกลของกาวบนพื้นผิวสัมผัสรางล้อและการใช้งานส่งผลต่อพฤติกรรมเชิงกลของการกลิ้งรางล้อและระดับความเสียหายต่อวัสดุรางล้อ

ปัจจุบัน ยังไม่มีวรรณกรรมที่ให้การวิเคราะห์ทางทฤษฎีและเชิงตัวเลขในแง่มุมนี้ และเป็นเพียงผลจากการทดลองและการทดลองที่นำไปใช้กับการศึกษาปัญหาการยึดเกาะของล้อและรางทางวิศวกรรมเท่านั้น

อีกแง่มุมหนึ่งของการวิจัยการปรับปรุงแรงฉุดลากและแรงเบรกของตู้รถไฟความเร็วสูงคือการพิจารณาความแข็งแกร่งที่วัสดุพื้นผิวสัมผัสรางล้อและรางสามารถทนได้เนื่องจากปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่ทำให้เกิดความเสียหายต่อความล้าต่อพื้นผิวสัมผัสของรางล้อคือแรงในแนวดิ่ง (หรือแรงเสียดทาน) ระหว่างล้อและราง

การเพิ่มเอฟเฟกต์การยึดเกาะระหว่างล้อและรางโดยไม่ตั้งใจอาจสร้างความเสียหายให้กับพื้นผิวสัมผัสของล้อและรางได้ และในกรณีที่รุนแรง อาจนำไปสู่อุบัติเหตุการตกรางขั้นร้ายแรงได้ดังนั้นในการปรับปรุงการยึดเกาะระหว่างล้อและรางจึงจำเป็นต้องคำนึงถึงการพัฒนาที่สมดุลด้วยความแข็งแรงของวัสดุรางล้อด้วย